Jednym z aspektów standaryzacji interoperacyjnej danych i systemów w ochronie zdrowia jest konieczność stosowania określonych metod identyfikacji obiektów reprezentowanych w tych systemach.
Podstawowym założeniem interoperacyjności jest wyeliminowanie lub ograniczenie konieczności uzgadniania formatów i protokołów pomiędzy stronami podejmującymi wymianę informacji. Jeżeli dany obiekt (np. pacjent, lekarz, dokument, zdarzenie) ma być rozpoznawalny dla odbiorcy dokumentu lub komunikatu w taki sam sposób jak dla jego autora, czy nadawcy, to stosowane identyfikatory muszą być globalnie unikatowe i weryfikowalne poza kontekstem wymiany.
Nie oznacza to na szczęście konieczności zastępowania stosowanych wcześniej identyfikatorów lokalnych na nowe, globalne, a jedynie konieczność jednoznacznego wskazania z jakich systemów identyfikacji korzystamy. Metodą stosowaną w standardach HL7 jest metoda oparta o globalny system identyfikacji obiektów ISO OID. Identyfikator zgodny ze standardem składa się z dwóch części: stosowanego dotychczas lokalnego identyfikatora obiektu oraz unikatowego węzła OID wskazującego na stosowany system identyfikacji. Dzięki temu, unikatowym globalnie nowym identyfikatorem staje się złożenie zastanego identyfikatora i wskazania systemu identyfikacji. Warunkiem poprawnego użycia takiego złożonego identyfikatora jest istnienie węzła OID dla używanej puli identyfikatorów oraz możliwość odnalezienia tej informacji w publicznie dostępnych rejestrach OID.
Z tego powodu implementacja standardu HL7 wymaga publikowania rejestru OID, zawierającego co najmniej te węzły OID, które zostały nadane w ramach opracowywania danej implementacji. W Polsce system ISO OID nie był dotychczas popularny. Stosowany był obowiązkowo w ścieżkach weryfikacji certyfikatów kwalifikowanych, ale w systemach związanych z ochroną zdrowia nie był powszechnie używany. Opracowane na zlecenie Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia (CSIOZ) reguły tworzenia elektronicznej dokumentacji medycznej, będące polską implementacją krajową standardu HL7 CDA, wymagają oczywiście stosowania sytemu identyfikacji opartego o ISO OID. W związku z tym, CSIOZ przygotował, opublikował i utrzymuje własny rejestr OID obejmujący wszystkie wymagane przez reguły węzły specyficzne dla polskiej ochrony zdrowia.
Warto dodać, że w praktyce przyjęło się, jako wyjątek od ogólnej zasady budowania identyfikatorów złożonych, stosowanie jednoczłonowego identyfikatora będącego po prostu węzłem OID dla niektórych typów obiektów, takich jak organizacje i systemy kodowania. W przypadku organizacji daje to możliwość samodzielnego budowania własnego drzewa OID, w węźle identyfikującym daną organizację. W przypadku systemów kodowania, takich jak słowniki terminologii medycznej, drugim członem identyfikatora jest kod pozycji tego słownika.
Ekspert w zakresie implementacji standardów interoperacyjności, certyfikowany przez HL7 International, współautor Polskiej Implementacji Krajowej HL7 CDA.